Wat brengt ons de wereld van morgen?

Gisterenavond was er op de televisie een interessant programma: ‘de wereld van morgen’. Met name mijn idee dat groeide rond de stamceltherapie voor diabetici in het LUMC te Leiden, wil ik graag met jullie delen. Het riep bij mij vragen op over een mogelijke toepassing bij mensen met een ataxie.
Voor diabetes type 1 wordt namelijk in het LUMC een stamceltherapie ontwikkelt, waarbij de zogenoemde ‘eilandjes van Langerhans’ worden geïnjecteerd in de lever om de insulineproductie in het lichaam weer op gang te brengen. Inmiddels wordt deze therapie mogelijkheid toegepast bij een aantal mensen met diabetes.

Na dit programma vroeg ik met t.a.v. ataxie het volgende af:
We weten inmiddels dat er bij ataxie – al dan niet op basis van een genetische afwijking – sprake is van een verschrompeling van het cerebellum, waardoor mogelijk gangbare hersenverbindingen die onze motoriek aansturen, in ongerede raken. Bij mensen met een gevorderde ataxie is op röntgenfoto’s dan ook duidelijk waarneembaar dat de herseninhoud van het cerebellum is afgenomen.
Door ons lichaam door middel van bewegingstherapieën te oefenen kunnen gangbare verbindingen worden versterkt, dan wel nieuwe verbindingen in de hersenen worden aangemaakt, waardoor onze motoriek beter onder controle blijft.
Voor mensen met een ataxie blijft het daarmee noodzakelijk om dagelijks actief te zijn met bewegingsoefeningen. Ik vraag me daarbij af of met het oefenen van gangbare bewegingen de betrokken hersenverbindingen bij mensen met een ataxie worden gestimuleerd en versterkt en zo door het veelvuldige gebruik de hersenverbindingen beter intact blijven? Of worden tijdens de bewegingstherapie vooral nieuwe hersenverbindingen aangemaakt en getraind?
In mijn zoektocht naar antwoorden op de door mij gestelde vragen, moet ik helaas zelf het antwoord schuldig blijven. Daarom vroeg ik me af wat hierover eigenlijk algemeen bekend is?

Door ons lichaam door middel van bewegingstherapieën te oefenen kunnen gangbare verbindingen worden versterkt.


Wat is er bekend over de verschrompeling van het cerebellum bij mensen met een ataxie? Vindt die verschrompeling plaats door een versnelde veroudering? Is er altijd sprake van een genetisch aangestuurd proces? En in hoeverre kan dit proces worden vertraagd of stopgezet door een stamcel therapie? Vervallen door de verschrompeling alleen gangbare hersenbanen die te maken hebben met onze motoriek en tot op welke hoogte kan training nieuwe hersenbanen mogelijk maken?

Nu hebben wij in Groningen de mogelijkheid om onze hersenen met ataxie na onze dood te laten onderzoeken. Dit gebeurt in samenwerking met een Duits Universitair Centrum. Eigenlijk ben ik heel benieuwd of het onderzoek daar in de afgelopen jaren antwoorden heeft opgeleverd op de door mij gestelde vragen?
Dus:
* Wat is er bekend over het verschrompelingsproces dat in de hersenen plaatsvindt bij mensen met een ataxie?
* Is het verkeerde eiwit (met een verlengde repaet) dat in de hersenen opgestapeld wordt aangetroffen, een product van het verschrompelings-proces? En welke rol speelt dit eiwit bij het doorgeven van hersenimpulsen bij motorische bewegingen? Blokkeert of verstoort het deze impulsen en daarmee de motorische bewegingen?
* In hoe verre kan door middel van een stamcel therapie van gezonde cellen uit het cerebellum het verschrompelingsproces worden beïnvloed?

Bij onze zoektocht naar antwoorden op de gestelde vragen, is het belangrijk samenwerking te zoeken met andere hersenziekten als Alzheimer, Huntington, Parkinson en MS. Met name om onderzoekservaringen uit te wisselen op het gebied van verouderingsprocessen in de hersenen, overdracht motorische hersenimpulsen, eiwit klontering en dergelijke.

Zoals jullie lezen, ben ik aan het eind van mijn blog nog niet veel verder dan het stellen van allerlei vragen. Hopelijk vormen mijn vragen een aanleiding om in Groningen nog eens zorgvuldig de bevindingen na te gaan van hersenonderzoek bij overleden mensen met een ataxie.
Of nog beter: mogelijk liggen de antwoorden op mijn vragen daar al kant en klaar te wachten om nader uitgewerkt te worden in een onderzoek.
Mij is naar aanleiding van het programma gisterenavond wel duidelijk geworden dat stamcelonderzoek veelbelovend is en dat wederzijdse samenwerking op dit gebied een boost kan geven tot een belangrijke sprong voorwaarts.

Gerard Kulker

Pin It on Pinterest