Afgelopen zaterdag was het weer zo ver.
De Ataxie Vereniging Nederland had een tweetal wandelingen gepland staan.
Een bij kasteel Cannenburch in Vaassen en een in het Spaarnewoud onder de dalende vliegtuigen van Schiphol.
Ik heb gekozen voor de wandeling door het Spaarnewoud. Niet omdat die start bij de pannenkoekenboerderij ‘Onder de Platanen’, want pannenkoeken is nu niet direct iets waarvoor ik warmloop. Wel verwacht ik daar wat leden te ontmoeten uit de buurt van Amsterdam, Zuid- en Noord-Holland. Totaal zijn we die middag met 10 mensen.
De ontvangst ‘onder de platanen’ is volgens de Corona richtlijnen. Alleen mensen uit dezelfde leefgemeenschap mogen aan één tafel. Gelukkig zijn er ook tafels, die de anderhalve meter afstand garanderen en daar kun je dan wel met vier mensen tegelijk zitten. Voor mensen met een ataxie, die niet altijd even hard en duidelijk spreken, is zo’n tafel wel zo makkelijk.
De wandeling door het Spaarnewoud blijkt een wandeling tussen de golfbanen door. Het is een mooi, golvend terrein, maar voor een echt woud staan er wat weinig en nog te veel jonge bomen en struiken. Maar we zijn niet gekomen om met de bomen te praten of die te knuffelen. We zijn hier om elkaar te ontmoeten en ‘gezellig’ bij te praten over onze ervaringen in de Coronatijd.
De een blijkt met de Coronadreiging relaxter om te gaan dan de ander. Goede afspraken met elkaar, bijvoorbeeld om bij klachten elkaar niet te bezoeken, blijken goed te werken en voldoende veiligheid te geven.
We zijn hier om elkaar te ontmoeten en ‘gezellig’ bij te praten over onze ervaringen in de Coronatijd.
Al snel komen we op grond van onze lockdown ervaringen tot de conclusie dat de kwaliteit van leven bij alles wat we doen eigenlijk centraal zou moeten staan. Je sociale contacten vormen hiervoor een goede basis. Ze bieden je het gevoel ertoe te doen en brengen plezier in je leven naast de broodnodige variatie. Daarbij is het belangrijk om een comfortabel leven te leiden. Voor mensen met een Ataxie betekent dat fysiotherapie en andere vormen van bewegingsoefening. Daarnaast zijn hulpmiddelen belangrijk om je mobiliteit te ondersteunen.
Het nut van zo’n wandeling is dat je kennis kunt opdoen van elkaars ervaringen met fysio of hulpmiddelen. Of zelf even kunt uitproberen wat het verschil is tussen een scootmobiel op luchtbanden of met vaste banden.
De sfeer tijdens zo’n wandeling is geestverruimend en brengt je op nieuwe ideeën. Die ervaring is zoveel anders en constructiever dan de angstige Coronasfeer of het beeld van een virus dat achter de bosjes van het Spaarnewoud op de loer ligt. (Niet gezien trouwens.)
Er wordt tijdens zo’n wandeling met elkaar mee geleefd en er worden oplossingen aangereikt in plaats van het delen van een oneindige stroom aan ataxie problemen. Dit is zoveel anders dan wat er rond het bestrijden van de Corona gebeurd.
Het nut van zo’n wandeling is dat je kennis kunt opdoen van elkaars ervaringen met fysio of hulpmiddelen.
Neem bijvoorbeeld:
Niet iedereen met mogelijke corona gerelateerde klachten laat zich testen.
Maar iedereen met corona verschijnselen zou zich wel moeten laten testen.
Ojee het is ons gelukt, maar nu hebben we niet genoeg testcapaciteit.
Er ontstaan zelfs wachtrijen. Hoe kunnen we die oplossen?
Onderwijskrachten en zorgpersoneel staan nu ook in die wachtrij.
Probleem: kinderen zitten thuis en zieken krijgen niet de zorg die nodig is.
We moeten onderwijzers en zorgpersoneel dus voorrang gaan verlenen.
Maar dan moeten we wel eerst de procedure veranderen om dat mogelijk te maken. Daar hebben we minstens een week voor nodig.
En in die week? Oh ze melden zich al massaal aan!
Hoe kunnen voorkomen dat er mensen tussen zitten, die zich als onderwijzer voordoen?
We zitten als het ware gevangen in een soort perpetuum mobile aan problemen, die zichzelf eindeloos op gang lijkt te houden.
Dan is zo’n ataxie wandeling met lotgenoten en naasten een welkome afwisseling.
Een paar weken geleden las ik een artikel over een succesvolle onderneming.
Hun succes was gebaseerd op de afspraak dat iemand, die een probleem signaleert, ook verplicht was de oplossing aan te leveren.
Afgelopen zaterdag bleek dat dit ook de gangbare weg is van de ataxie vereniging.
Een goed idee voor de BV Nederland?! Mogelijk kunnen we die BV uitnodigen om aan onze volgende wandeling deel te nemen om zo hun geest vrij te maken voor de echte oplossingen?
Gerard Kulker
Voorzitter
