Het voorjaar bloeit op. En wij?
Mijn partner en ik genieten met enige regelmaat in onze tuin van het heerlijke weer.
In de tuin komt alles in bloei. De tulpenboom, de narcissen, de blauwe druifjes en ga door maar door. Ook de struiken beginnen blad te krijgen en de vogels zingen er lustig op los.
Kortom alles maakt zich op voor een mooie Pasen en een mooi voorjaar.
Terwijl Margreet en ik zo in de tuin zaten te genieten, bekroop mij de vraag: Alles maakt zich nu wel klaar voor een mooi voorjaar, maar hoe zit dat eigenlijk bij ons?
Om eerlijk te zijn, kon ik hierop niet direct een flitsend en interessant antwoord bedenken. Ons leven miste de broodnodige ‘reuring’. We gingen wel uit wandelen of genoten van de zon en onze tuin. Maar wat gebeurde er eigenlijk in ons leven dat het leuk maakte?
Ik maakte Margreet deelgenoot van mijn vraag en vroeg haar of zij een aanzet kon geven tot de nodige ‘reuring’ in ons leven? In plaats daarvan werd de vraag aan mij teruggespeeld door mij te vragen wat ik voor ideeën had om de broodnodige ‘reuring’ in ons leven terug te brengen. Want dat we daar wat nodig hadden, was kennelijk geen punt.
Ik viel even stil en nam de tijd om hier eens rustig over na te denken. De conclusie die zich aan mij opdrong was dat Corona en de lockdown ons in een ietwat saai levenspatroon hadden gezet. Daar komt bij dat wij zelf begin deze maand Corona opliepen en noodgedwongen een aantal dagen in quarantaine moesten.
Voor Margreet leverde dat op dat ze er toch nog echt niet aan moest denken om met pensioen te gaan. Haar werk in de thuiszorg is haar dierbaar en het werken met haar cliënten levert haar toch wel erg veel op. Zelfs al was ze door een van hen in een onbewaakt moment besmet met Corona. Sommige dingen moet je maar op de koop toenemen kennelijk.
Zelf ben ik ook niet iemand die wel ziet hoe de dagen aan mij voorbijtrekken. In plaats daarvan zoek ik dingen op die me bezig en scherp houden en die mij het gevoel geven een nuttig en zinvol leven te leiden. De Ataxie Vereniging is een van de dingen, die daaraan zeker bijdragen. Daarnaast het schrijven van boeken. Optrekken met mijn gezin en kleinkinderen, die ons overigens de laatste tijd goed hebben beziggehouden met hun verhuizingen en de klussen waarin ze ons betrokken. Maar ondanks dat alles was ik toch op zoek naar meer ‘reuring’ in mijn leven.
Toen ik een mail kreeg van de schouwburg en zag dat ons een leuk programma werd voorgeschoteld, zei ik tegen Margreet dat ik het theater toch wel erg gemist had tijdens de lockdown. Haar stelde ik voor om wat programma’s uit te kiezen in de verwachting dat dit ons wat meer uit de sleur zou halen.
Twee dagen later was het zo ver en zaten we in het theater vol verwachting bij het toneelstuk ‘een meeuw’. Afgeleid van het stuk ‘De meeuw’ van Tsjechov.
Toepasselijk genoeg ging het stuk over een artistieke familie, die deden alsof hun leven bijster interessant was vanwege hun status als artiest, toneelspeler, schrijver en ga zo maar door. Terwijl zij eigenlijk door een sleur werden vastgehouden in een leven dat hun niet beviel. Maar weten hoe ze die sleur konden doorbreken, wisten ze eigenlijk niet. Dingen die iets anders op gang hadden kunnen zetten, werden gemist of teruggedrongen in oude vertrouwde patronen.
De zoon, die een nieuw stuk had geschreven en een nieuwe actrice had gevonden om het voor te dragen, werd af geserveerd. Hem werd verweten dat hij zijn moeder als diva had gepasseerd. Zij had het stuk misschien nog wel kunnen redden. Want eerlijk gezegd was het stuk niet goed genoeg om te kunnen wedijveren met de stukken die de vriend – een bekend schrijver en de minnaar van zijn moeder – had geschreven.
Kortom ons werd in het stuk een spiegel voorgehouden om nog eens kritisch naar ons eigen leven te kijken.
Er werd nog wat cynisme aan het stuk toegevoegd met de stelling dat volwassenheid eigenlijk niet meer was dan een soort gevangenis, waaraan je alleen door de dood kon ontsnappen. Terwijl volwassenheid je, als je nog jong bent, wordt voorgehouden als een nieuwe ongekende mogelijkheid.
Twee jonggetrouwde mensen verwoorden het ‘je dromen najagen’ als een hopeloze actie. Uiteindelijk heb je zelf geen droom meer over.
Het einde van het stuk gaf nieuwe hoop. De oude cynicus, die eerder door een vrouwelijke leeftijdsgenoot werd gevraagd om van hun laatste dagen nog wat moois te maken, voelde bij zichzelf verzet opkomen tegen al die ellende. Alsnog vroeg hij de oudere vrouw of haar aanbod nog gold.
Het was mooi te zien hoe zij hierop reageerde en daarmee hun leven zowel spannend als mooi maakte. Eerst vroeg ze hem welk aanbod hij bedoelde. Nadat hij haar had uitgelegd om welk aanbod het ging, gaf ze hem als antwoord dat ze over haar antwoord hierop moest nadenken. Zichtbaar teleurgesteld bleef de oude man staan. Was zijn kans verkeken? Maar dan ineens antwoordde de vrouw met een enthousiast: ‘Natuurlijk’ en vloog ze op hem af en omarmde hem innig.
In het leven moet je dus je kans grijpen wanneer ze langskomen. Anders kan je kans verkeken zijn.
Wij hebben nog wat theaterkaarten besteld en zijn onze agenda aan het invullen met andere leuke ondernemingen.
We wensen jullie hetzelfde toe.
Gerard Kulker
Voorzitter