Plattelanders op bergtocht
Tijdens mijn vakantie in het mooie Ötztal in Oostenrijk hebben mijn partner en ik menige berg omhooggeklommen en/of afgedaald. Ik voelde onze klimactiviteiten vooral in mijn kuiten, die na afloop van zo’n klauterpartij zo strak stonden als een te sterk aangespannen veer. Het werd dus regelmatig tijd om de kuiten te masseren en met olie in te smeren. Goed onderhoud is belangrijk, maar helpt niet altijd voldoende. Dus werd de volgende wandeltocht aangevangen met stramme kuiten, die in de loop van de volgende inspanning langzaam weer voldoende loskwamen om naar behoren te gaan functioneren.
Er kwamen ook dagen voorbij waarin we opzagen tegen deze zelfkastijding. We namen daarom een paar keer de kabelbaan. Ook zochten we in onze Ötztaler wandelgids naar routes die redelijk vlak leken te verlopen. Bij de meeste routes stond een grafiekje waarop het tijdsverloop van de wandeling werd aangegeven met daarbij het aantal te stijgen meters per onderdeel.
Zo was er een wandeling van bijna 2 uur om een meer heen met daarin een hoogteverschil van slechts 60 meter. Twee flinke flats op elkaar van ieder 10 verdiepingen hoog te bestijgen in ongeveer twee uur tijd. Dat moet te doen zijn, schatten we in op basis van de spanning in onze kuiten. En dat was het ook wel, maar het was wel direct twee flats omhoog om het meer te bereiken, een bijna vlakke wandeling om het meer en daarna dus twee flats afdalen. Het was een Al met al een schitterende wandeling met voldoende afleiding van de natuur en een heerlijke lunch. Dus goed te doen.
De grootste misrekening als Nederlandse plattelanders maakten we met een zogenoemde sage route. Deze wandeling stond niet in onze wandelgids. Zij kwam bij ons over als een soort sprookjesbos in de Efteling. Relaxt wandelen van sprookje naar sprookje. In dit geval het wandelen van het ene bekende volksverhaal uit het Ötztal naar het andere. Heerlijk toch.
Nu zijn er in het Ötztal heel wat volksverhalen over de omgeving die de ronde doen. Meer dan je in eerste instantie vermoed. Die verhalen worden tijdens de wandeling in de omgeving van Huben verbeeld en verteld. Dit was dus een goede activiteit op een dag dat onze spieren nog stijf stonden van de inspanningen van de vorige dag en ons de moed voor een wandeling bergopwaarts bij voorbaat al in de schoenen zakte.
De sage route was slechts een paar dorpjes verderop en eerder hadden we al gezien dat de route op de hoofdweg werd aangegeven. We volgende enthousiast de aangegeven weg, maar toen we een kant opsloegen in de richting van een buitenwijk gingen we twijfelen. Er stond ook een Funpark aangegeven, dus daar zal de sage route wel zijn. Dat bleek niet zo te zijn.
Gelukkig kwamen we onderweg een toeristeninformatiepunt tegen met een folder van de route. Door de eerder gemeden buitenwijk heen moesten we er komen. En dat klopte ook. Enthousiast startte we met de route, die in eerste instantie redelijk stijl omhoog liep. We genoten van de eerste verhalen, die nu eens gingen over in het bosverdwaalde kinderen en hoe die werden teruggevonden, over bosnimfen, heksen en draken.
Nadeel was wel dat de verhalen alleen in het Duits waren, dus mocht ik ze voor mijn partner vertalen. Ik was tenslotte degene die het beste Duits sprak. Tot voor kort dan. Want tijdens het vertalen werd ik soms door mijn partner verbeterd of gevraagd of het verhaal zo wel klopte. Maar zij wilde er niets van weten om het zelf te gaan vertalen. Dat was en bleef wonderlijk genoeg mijn taak.
De verhalen waren interessant en bijzonder, maar we konden het echte Efteling gevoel maar niet te pakken krijgen. Met name tijdens het wandelen van sage naar sage werd ons bij de verhalen langzaam opkomende Efteling gevoel tenietgedaan door een soms steile klim die al onze aandacht en inspanning vroeg en ons naar de volgde sage moest brengen. We gingen dus om ons heen kijken of er geen kortere routes waren, die van het ene naar het andere zichtbare verhaal liepen. Maar ons relaxt kunnen en willen wandeling werd daar niet beter op. De weg werd bovendien leek het alleen maar steiler.
We zagen er kennelijk erg vermoeid uit toen we op een plateau bij een bankje aankwamen, want een paar Oostenrijkse toeristen die het bankje in bezit hadden genomen, stonden direct voor ons op zodat wij al zittend verder konden uithijgen. Margreet vroeg hen vertwijfeld (en in het Duits) hoe ver het nog was naar het restaurant aan het eind van de wandeling. Nog ongeveer een kwartiertje, kreeg zij tot haar opluchting als antwoord.
We bediscussieerde nog even het inschattingsgevoel van deze toeristen en vroegen ons af of het geen Oostenrijkse ‘Brabanders’ waren. Als die een stief kwartiertje zeggen, mag je er wel zeker op drie rekening. Maar nee besloten we, in dit geval waren het mensen met een capabel inschattingsvermogen. Later zou blijken dat ons inschattingsvermogen eerder minder reëel was.
Na een korte pauze gingen we weer enthousiast verder op onze weg.
We hadden er echter geen rekening mee gehouden dat deze mensen die de tijd inschatte naar beneden liepen en dat wij omhoog liepen. Het was dus eerder een half uur lopen exclusief de tijd om de verhalen te lezen en de uitbeeldingen te bewonderen.
Wat kun je als mens voor je gevoel in zo’n situatie moeten afzien of worstelen met jezelf als je verwachtingen niet voldoen aan wat je wenst of verwacht.
Na bijna één uur kwamen we boven bij het restaurant aan. We vielen neer op een stoel bij een tafeltje en bestelde al hijgend onze welverdiende ‘apfelstrudel mit sahne’ inclusief iets te drinken.Terug zou het naar beneden gaan, dus dat moest een stuk eenvoudiger zijn.
We besloten nu wel het pad te volgen en geen steile stukken naar beneden af te snijden. Na een afdaling van een kwartier kwamen we voorbij onze rustbank, die ons door andere wandelaars was afgestaan. De door hen ingeschatte tijd klopte dus, maar was wel de tijd naar beneden. Door op het pad te blijven, ontdekten we dat de door ons ingekorte wandeling niet alleen op bepaalde punten steiler was, maar dat hierdoor ook een paar sagen aan ons voorbij waren gegaan.
Als Nederlandse plattelander moet je op vakantie dus je verwachtingen en ideeën van thuis overboord zetten om ruimte te maken voor nieuwe vergezichten en ervaringen. En dat is ook de bedoeling van vakantie toch?!