Het laatste weekend van februari beloofde ons allerlei goeds.
Het weer krijgt een boost vanwege een aankomend hogedrukgebied. De Corona maatregelen lopen ten einde. En het carnaval staat op het punt los te barsten.
Kortom wat kon er nog stuk?
Dat moet Poetin ook gedacht hebben, toen hij in het momentum van deze deels unieke hoogtepunten ervoor koos om de Oekraïne binnen te vallen. Eerlijk gezegd zag ik voor dit weekend wel hoe wereldleiders elkaar bestookten met allerlei dreigementen en hun haantjesveren oppoetsten om op elkaar indruk te maken. Maar ik had erop gerekend dat het gezonde verstand van onze wereldleiders het zou winnen van hun opgeblazen egootjes. Maar al snel bleek de geest uit de fles te zijn gekomen en leek er geen houden meer. De dood lag zelfs op de loer. Er werd gevreesd voor een WO III.
En dat terwijl we een paar weken geleden onze premier zijn excuses had horen aanbieden aan Indonesië vanwege de oorlogsmisdaden, die wij indertijd hebben gepleegd tijdens hun vrijheidsstrijd na de WO II.
Ik had verwacht dat we ons vanwege die excuses meer bewust waren geworden van het feit dat elke oorlog per definitie een smerige oorlog is. Omdat een oorlog altijd gepaard gaat met onschuldige burgerslachtoffers en geweldsexcessen, die later gelabeld worden als oorlogsmisdaden tegen de menselijkheid.
Maar niets bleek minder waar dan ik had gedacht. Er brak een nieuwe oorlog uit.
In een moment van rust keek ik zondagavond op televisie naar ‘Project Rembrandt’. Twee kandidaten waren daar met enige regelmaat elkaars schilderwerk aan het bestuderen. Ze gaven elkaar tips, vroegen elkaar waar nodig om raad en haalden al doende zo het beste in elkaar naar boven. De jury sprak vol bewondering over de manier waarop die twee bezig waren elkaar te versterken en zo de kans te geven een mooi stuk schilderwerk te realiseren. Niks dus dat leek op concurrentie of elkaar naar de kroon willen steken.
Wat een verademing in tegenstelling tot wat zich momenteel afspeelt als een poging tot samenwerking tussen de leden van de NAVO aan de ene kant en Rusland tegen de Oekraïne aan de andere kant. Men lijkt elkaar niet te begrijpen en drijft de onderlinge spanning steeds hoger op. Iedereen lijkt erop gebrand elkaar de loef af te steken of van de ander te willen winnen. Dit alles in schril contrast tot de houding van een komiek uit de Oekraïne, die er tot zijn eigen verwondering in is geslaagd om de leider van zijn land te mogen zijn. Hij staat voor de vrede, vrijheid en democratie in eigen land en is bereid hiervoor te sterven of wil met Rusland onderhandelen om zo de vrede in zijn land te laten terugkeren.
In het weekend zag ik ook een paar filmpjes van Poetin.
In een van die filmpjes deed hij een poging om de komiek uit de Oekraïne te kleineren en weg te zetten als neonazi, vanwege zijn mogelijk joodse achtergrond. Ik dacht: Poetin heeft niets begrepen uit de WO II en maakt zichzelf hiermee belachelijk.
Later in het weekend bevestigde hij mijn vermoedens met een ‘toneelstukje’ waarin hij met twee heren in uniform met de nodige onderscheidingen op de borst aankondigde zijn minister van buitenlandse zaken en het hoofd van zijn legermacht te bevelen Ruslands nucleaire afschrikkingsmiddelen op scherp te zetten. De twee heren zaten er niets zeggend bij, waardoor het erop leek dat het figuranten van Poetin waren met geen enkele zeggenschap.
Iedereen lijkt erop gebrand elkaar de loef af te steken of van de ander te willen winnen.
Dit alles opnieuw in een schrijnend contrast met ‘Project Rembrandt’. Een van de twee eerdergenoemde schilders liep vast in zijn schilderwerk. Hij pakte de laptop waarop zijn coach te zien was en liep naar zijn schilderij. Hij vertelde haar kort dat hij de weg op zijn schilderij was kwijtgeraakt. Het schilderij waarmee hij bezig was, bracht hij voor haar in beeld. Kort vertelde hij dat het zijn bedoeling was om de danseres op de voorgrond te hebben met de gitarist op de achtergrond. Maar in tegenstelling tot wat hij beoogde, stonden beiden nu op de voorgrond en was zijn schilderij min of meer een platvlak geworden.
Zijn coach legde hem uit dat wanneer hij de jurk van de danseres verlengde, die voor de gitarist kwam. Daarmee kon hij de diepte in het schilderij terugbrengen.
Hij begreep haar aanwijzingen direct en vertaalde die op het doek. De diepte werd opnieuw gevonden. Later bleek dat hij daarmee samen met zijn collega als nummer twee en één genoemd werd.
Een mooi voorbeeld waartoe gelijkwaardige samenwerking en openstaan voor elkaar in staat is. Voor hen dus de gladiolen.
Zo valt er voor wereldleiders nog veel te leren van de gewone burger. Ze hoeven er alleen maar oog voor te hebben en open te staan. Hopelijk kunnen we dan weer snel in vrede verder leven en genieten van onze herwonnen vrijheid. In plaats van spreken over een veranderde wereld, die er niet beter op wordt.
Gerard Kulker
Voorzitter
