De jaarwisseling is voor mij in een wat sombere stemming verlopen. Niet dat jullie je over mij bezorgd hoeven te maken. Maar ik ben die negatieve blik waarmee er voortdurend naar de wereld om ons heen wordt gekeken zo langzamerhand meer dan zat. Altijd zijn anderen of is iets anders er de schuld van wat ons overkomt.
Is het rondrazende Corona niet schuldig, dan is het de politiek. Of de wappies. Of de Chinezen. Of de aso’s. Of de tsunami aan vluchtelingen. We vinden altijd wel een zondebok en van een spiegel lijken we nog nooit gehoord te hebben.
En laten we eerlijk zijn, we stonden kortgeleden op de drempel van een nieuw jaar: 2022. Een onbevlekt jaar waarvan we nog van alles mogen verwachten. Een jaar waarin ik al mijn bekenden veel geluk, voorspoed en gezondheid heb gewenst. Maar iedere keer als ik de krant opensla of de televisie aanzet is het alsof iemand met een gitzwarte kwast alle sprankjes hoop met een zwarte kwast probeert weg te kladderen.
Vlak voor het nieuwe jaar blijkt opeens dat ik als senior een te grote woning bezet houd en verantwoordelijk ben voor de woningnood in Nederland en het feit dat starters op geen enkele manier aan een woning kunnen komen.
Wat mij hierin vooral droevig stemt, is dat ik als senior de ‘zwarte piet’ toegespeeld krijg. Terwijl zwarte piet begin december in de ban is gedaan. Een regenboog piet en een stroopwafel piet mocht nog wel, maar beslist geen ‘zwarte piet’.
Het roept bij mij de behoefte op om ook het beruchte Nederlandse kaartspel ‘Zwarte Pieten’ vanaf nu in de ban te doen. Want dat spel brengt mensen die de ‘zwarte piet’ toegespeeld krijgen in een onmogelijke en onterechte situatie.
Wat kan ik vandaag doen om mijn bijdrage te leveren en een van voornoemde kwesties op te lossen?
Stel dat ik iemand ben, die in een eengezinswoning woon en daar graag uit wil omdat ik te oud geworden ben om trappen te kunnen lopen. Geruime tijd probeer ik al een andere woning op de begane grond te huren, maar die zijn in mijn prijsklasse niet beschikbaar of als ze er wel zijn, zijn ze voor mij niet te betalen. Daarbij is de woningmarkt zo overspannen, dat ik de prijzen alleen maar zie stijgen en de schaarste verder zie toenemen.
Wie is hiervan dan de schuld? Alleen ik als senior? Of wij met zijn allen?
Dus: de overheid die er niet in slaagt om voldoende beschikbare woningen te bouwen? De bureaucratie die de toekenning van nieuw te bouwen woningen steeds verder vertraagt? Het milieu dat door de woningbouw steeds meer belast wordt? De boeren die te veel stikstof vrijlaten? Mensen die hun huisvuil onvoldoende terugbrengen en/of scheiden? Mensen die met subsidie een windmolen bouwen om stroom te leveren en de horizon vervuilen? En ga zo maar door om uiteindelijk iedereen een beurt te geven. Maar wat schieten we hier uiteindelijk dan mee op?
Misschien is het veel beter om ons bewust te worden en met elkaar te ervaren dat een spel als ‘zwarte pieten’ geen enkele oplossing biedt om het probleem op te lossen. Het doet niet meer dan de schuld doorschuiven naar een volgend slachtoffer, die daaropvolgend vast wel een ander slachtoffer vindt.
Zou het niet veel beter zijn als we allemaal morgenochtend de dag beginnen en gewoon voor de spiegel gaan staan. Onszelf diep in de ogen kijken en ons afvragen: Wat kan ik vandaag doen om mijn bijdrage te leveren en een van voornoemde kwesties op te lossen?
Gewoon dus vanuit jouw positie je verantwoordelijkheid nemen en van daaruit je handelen bepalen en je bijdrage leveren aan een deel van de oplossing. Ik ben ervan overtuigd dat deze houding echt licht brengt in het duister en van 2022 een geslaagd jaar gaat maken.
Doe je ook mee? Laten we met elkaar die weg inslaan!
Gerard Kulker
Voorzitter Ataxie Vereniging Nederland.
