Het valt niet mee om in deze Coronatijd, het hoofd boven water te houden.
Achter het raam te staan van het verzorgingshuis om een glimp van je moeder op te vangen.
Of in plaats van een kraamvisite, sta je met je neus tegen het koude raam gedrukt in een poging het gelukzalige grootouder gevoel te beleven.
Het Coronavirus houdt iedereen bezig en zoals gebruikelijk is bij mensen, probeert iedereen er het beste van te maken.
Weet je, als iemand met een ataxie heb we één voordeel. Premier Rutte roept iedereen op om het vol te houden. Maar voor mensen met een ataxie is dat overbodig, die zijn hun hele leven bezig met het vol te houden.
Bij mij schoot me toen het gedicht te binnen dat Marinus van der Berg voor ons schreef. Je vindt het hieronder.
De doorzetter
Achteruit,
ga ik steeds verder. Verliezend,
tel ik mijn winst.
Grenzen verleggend,
vind ik nieuwe grenzen. Loslatend,
houd ik anders vast.
Als een ander mij opgeeft, geef ik mijzelf nog niet op. Ik verras anderen
en soms mezelf.
Ik ben een doorzetter. Traag, ga ik snel verder. Help mij,
door mij niet te helpen Luiheid is
des duivels oorkussen. Vermoeiend ben ik
voor haastige helpers.
Tekst: Marinus van den Berg 26-11-2016
Ik vertelde jullie wat over mijn manier van leven in Coronatijd en vroeg jullie mij wat te laten weten over jullie manier om deze tijd door te komen. Hieronder volgen een aantal reacties die ik heb ontvangen.
Wie volgt?